در میان همه‌ی اما و اگرها و مسائل مرتبط با این پروژه، آن چیزی که این روزها بسیار قابل توجه تر از دیگر موارد است دوراندیشی و تلاش چندساله یِ مجموعه شهرداری اهواز، در حفظ نماد شهری ِ (urban element) چهارشیر و اقدام جهت نصب مجدد آن پس از انجام پروژه است.
یکی از نکات مهم در زمینه‌ی استفاده از نمادهای شهری، برداشت مردم و بینندگان این آثار است. چرا که افراد بنابر ذهنیت و استنباط خود با آن نماد ارتباط برقرار کرده و مفاهیم پنهان آن را درک خواهند کرد.
این مسأله در گذر زمان (و طی نسل‌ها) در صورت پذیرفته شدن و شکل‌گیری ذهنیت مشترک بینندگان به همراه احساس تعلق خاطر آنها، می‌تواند به‌عنوان یک عنصر فرهنگی (ویژگی هویت بخش شهری) قسمتی از هویت و تاریخچه‌ی یک شهر/ محله را شکل دهد و نماد شهری چهارشیر در این خصوص آنقدر موفق بوده است که در عدم حضور فیزیکی چندساله اش، هویت بخشی آن در محاورات روزمره شهروندان از بین نرفته است.
قطعاً رونمایی پس از نصب مجدد نماد شهری چهارشیر، یادآور میدان چهارشیر (ثبت شده در آثار ملی به شماره ۷۰۴۰) خواهد بود و همچنین دریغ یادهای (nostalgie) دیگری را نیز در بین شهروندان اهوازی زنده خواهد کرد که البته برای اهواز به عنوان یک کلانشهر با جمعیت میلیونی متشکل از اقوام و اقلیت های متعدد و پیشینه‌ای یکصد ساله (به عنوان مرکز استان) کاملاً طبیعی خواهد بود چرا که هویت، پدیده ای چندلایه است.
توجه به نکته اخیر مؤید این موضوع مهم خواهد بود که در زمینه هویت شهری کلانشهر اهواز، می بایست علاوه بر توجه به همه جنبه‌های هویت (تاریخی، مذهبی و . . .) شهری ، در بازیابی و احیای نمادهای شهری اهواز نیز، که در برخی موارد به دلایل مختلف در حال به فراموشی سپرده شدن هستند، تلاش بیشتری از سوی متولیان امور صورت پذیرد.
