وقتی آب در آبادان و خرمشهر شورتر از همیشه است و صدای بی‌آبی از مینوشهر تا اروند به گوش می‌رسد، جای تردید نیست که فاجعه‌ای آرام و خزنده در حال وقوع است؛ فاجعه‌ای که نه از خشکسالی، بلکه از دلِ ضعف مدیریت، سودجویی پنهان و قدرت‌یابی مافیای کشت شلتوک سر برآورده است.
مافیایی که با نقض صریح ممنوعیت‌ها، بیش از ۱۵ هزار هکتار از اراضی بالادست کارون را زیر کشت برنج برده و با برداشت گسترده و غیرمجاز آب، کیفیت و جریان حیات‌بخش رودخانه را مختل کرده است. در حالی‌که شوری آب در ابتدای مسیر (شوشتر، باوی، ملاثانی) زیر ۷۰۰ میلی‌گرم در لیتر است، این رقم در پایین‌دست به بیش از ۴۰۰۰ میلی‌گرم می‌رسد؛ یعنی بیش از دو برابر حد مجاز جهانی برای آب شرب. این، فقط یک عدد نیست؛ صدای فاجعه‌ای است که سلامت مردم، محیط زیست و معیشت ساکنان جنوب خوزستان را نشانه گرفته است.
با وجود هشدارها و صدور ابلاغیه‌های رسمی برای ممنوعیت کشت برنج، این سیاست‌ها فقط روی کاغذ مانده و در عمل، هر روز بر وسعت شالیزارهای غیرقانونی افزوده می‌شود. چرا؟ چون سود چند صد میلیارد تومانی این محصول، در دستان کسانی است که به پشتوانه قدرت رسانه‌ای، نفوذ صنفی و حمایت‌های پیدا و پنهان، قانون را دور می‌زنند و جلوی برخورد قاطعانه را می‌گیرند.
در چنین شرایطی، شورای تأمین استان خوزستان وظیفه‌ای تاریخی و حیاتی دارد. امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز است که این شورا با استفاده از اختیارات قانونی و ابزارهای نظارتی خود، با قاطعیت در برابر این مافیا بایستد و از منابع آب خوزستان به‌عنوان خط قرمز امنیت استان محافظت کند.
باید پرسید:
کدام نهادها چشم بر تخلفات بسته‌اند؟ و چگونه می‌توان انتظار داشت مردم آبادان و خرمشهر آب سالم بنوشند، وقتی آب شرب آن‌ها پس از عبور از شالیزارهای غیرقانونی، به شورابه بدل شده است؟
امنیت آبی، بخشی از امنیت ملی است و امروز این امنیت، به گروگان منافع قشری خاص درآمده است. اگر امروز اقدام نکنیم، فردا شاید دیگر کاری از دست هیچ‌کس برنیاید.
از شورای تأمین استان خوزستان انتظار داریم برای دفاع از حقوق مردم، به میدان بیاید و با اراده، تدبیر و شجاعت، بساط این بی‌قانونی سازمان‌یافته را جمع کند. آینده آبادان، خرمشهر و مینوشهر در گرو تصمیمات امروز ماست.
